ROZDZIAŁ VII

Do Kath, po chwili dołączył jakiś młody chłopak. Zaprosił ją do tańca. Ona się zgodziła. Może chciała się nim pożywić?

         DJ puścił piosenkę ‘You give love a Bad name’. Ludzie szaleli. Wszyscy śpiewali. Katherine także się dołączyła. Wypiła już sporo alkoholu. Było ciemno, wykorzystała to. Z chłopakiem, z którym tańczyła poszła, prawie w kąt. Szepnęła mu:

- Nie krzycz.             

         On przytaknął. Katherine przytuliła się do niego, jakby chciała mu coś powiedzieć i przywarła do jego szyi. On poczuł ukłucie, ale nie mógł krzyczeć.

         W końcu wampirzyca oderwała się od niego i znów go zahipnotyzowała:

- Zapomnisz o tym.

- Zapomnę.

- Dobrze się czujesz? – zapytała uprzejmie.

- Hmm… Trochę mi słabo, ale dobrze.

- To dobrze. A tak w ogóle jestem Katherine.

- Ja jestem Toby. Nigdy cię nie widziałem z Alice.

- No tak poznałam ją dzisiaj przed imprezą. Znam jej byłego.

- Tak? Ja wiem tylko, że ma na imię Kol.

- Tak… To tylko mój znajomy. Widzimy się rzadko.

- Aaa… Przynieść ci drinka?

- Hmm… Możesz – powiedziała uprzejmie.

         Toby odszedł, a ona oparła się o ścianę. Podszedł do niej Alice.

- Dobrze się bawisz? – zapytała.

- Świetnie. Hmm… A w ogóle wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

- Oh. Dzięki – powiedziała przytulając ją. Kath tylko poklepała ją po plecach.

- Nie ma za co… Nie mam przecież prezentu.

- Co mi tam prezenty… Hmm… Wydajesz się sympatyczna – ‘sympatyczna? Haha dobry żarcik, jakby wiedziała kim jestem, to zmieniłaby zdanie’, pomyślała Kath. – No… Mogę ci się zwierzyć?

- Oczywiście – mówiła zaciekawiona Pierce.

- Mam drinki – oznajmił Toby wychodząc z tłumu.

- Daj mi mojego, a teraz chciałam trochę porozmawiać z Alice. Nie obrazisz się? – zapytała słodkim głosem.

- Nie ma sprawy. Jeszcze się znajdziemy – dodał, podając Katherine drinka i odchodząc.

- Słucham – powiedziała, patrząc na Alice.

- Hmm... Od czego zacząć?

- Najlepiej od początku. Chodź na chwilę na zewnątrz, tu jest za głośno.

- Oki.

         Razem wyszły z baru. Na dworze było przyjemnie. Leciutki wiaterek rozwiewał włosy dziewczynom, a niebo robiło się ciemniejsze.

- O co chodzi?

- Dobra, znasz tego Kola nie?

- Nie tak dobrze, ale znam – skłamała.  

- No, to jak go dotykam, czuję coś dziwnego, a zarazem niepokojącego. Nie wiem co to jest… Boję się tego. To nie wszystko. Jak ciebie dotykam też coś czuję, ale to jest łagodniejsze. Tak jakby mniej się boję.

- Jak mnie dotykasz? Oh… Nie wiem co mogłoby to być.

- Jeszcze nie koniec. U Klausa tak samo… tylko jego najwięcej się boję. Jakby zaraz coś się stało złego. Nie wiem, co o tym myśleć.

- Chciałabym ci pomóc, ale nie wiem jak…

- Myślę też, że w tym mieście dzieje się coś dziwnego, a zarazem strasznego. Sądzę, że tu są wampiry – ostatnie zdanie wyszeptała jej do ucha.

- Wampiry? Myślisz, że ja, Klaus i Kol jesteśmy wampirami?

- Tego nie powiedziałam.

- Nie, nie jesteśmy wampirami. Przeprowadziłam się tutaj 2 miesiące temu, a wiesz dlaczego?

- Dlaczego?

- Bo słyszałam, że właśnie dzieją się tutaj dziwne rzeczy, takie jak dużo ataków zwierząt. Byłam ciekawa, co tu jest, więc się przeprowadziłam. Dużo podróżuję po świecie – zmyślała i kłamała dalej.

- Serio?

- Tak… Lubię szukać ciekawych rzeczy. Byłam już w Nowym Orleanie, Los Angeles i w wielu innych miastach.

- Wow – zaniemówiła.

- Chcę się dowiedzieć więcej o Mystic Falls i wypadkach. Czytałam trochę w bibliotekach i też myślę, że mogą tu być wampiry – Katherine kłamała jak z nut. Była w tym świetna.

- Ja nie przepadam za szukaniem informacji ani za historią, ale to wydaje się ciekawe. Nie wiem czy cię to interesuję, ale moja prababka mówiła, że była czarownicą. Ja w to zbytnio nie wierzę, bo nigdy mi tego nie udowodniła.

- Czarownicą? – zdziwiła się na niby. – Fajnie. Znaczy słyszałam tylko o czarownicach z Salem. Może jesteście daleką rodziną?

- Nie wiem… Może moja babcia też uważała się za czarownicę?

- Może?

- No, bo ona już nie żyje.

- Przykro mi…

- Nie… Moja mama mi zabrania chodzenia do prababki, bo mówi, że ma na mnie zły wpływ. Ja tam czasem lubię sobie posłuchać o magii lub o czymś podobnym.

- Wymykasz się? – zgadywała Katherine i napiła się łyka drinka. Było koloru niebieskiego.

- Tak… Chcę odwiedzać prababkę. O         na mnie rozumie, ale nie wie co to jest. Mówi, że ona tak nie miała.

- Może jutro jeszcze o tym pogadamy? Spotkamy się.

- Będę wdzięczna. Ty mnie nie uważasz za jakąś psychopatyczną dziewczynę?

- Pewnie, że nie – ‘Psychopatyczną dziewczyną jestem ja’ dodała w myślach. – Chodźmy już do środka.

- Oki.

         Kiedy Alice i Katherine znalazły się w środku, podeszli do nich Klaus i Tom.

- Możemy panie poprosić do tańca? – zapytał pierwotny, a jego partnerka wypiła resztę zawartości szklanki.

         W tle pojawiła się wolna muzyka, taka spokojna. Kath i Alice spojrzały na siebie i odpowiedziały równocześnie.

- Oczywiście.

         Po chwili wszyscy kołysali się już na parkiecie. Katherine opowiedziała sytuacje z Alice Klausowi. Nagle jakiś głos przerwał im i taniec, i rozmowę.

- Odbijamy – był to Toby. – Można?

- Pewnie – oznajmiła hybryda.

         Klaus odszedł, a Tom wraz z Katherine zaczęli tańczyć.

- A kto to był?

- Ten z kim tańczyłam? Mój chłopak, Klaus.

- Masz chłopaka… - szepnął pod nosem. 

__________________________________________

Przepraszam, że takie krótkie... 

Jak zawsze mam nadzieję, że się będzie podobać ;** 

proszę czytelników o komentowanie ;] <3

I co tu mam więcej powiedzieć? ;]