ROZDZIAŁ I

Piszę te opowiadania, ponieważ jedna osoba czytająca mojego innego bloga, poprosiła mnie o to ;) 

Rozdział I

- Już jestem! – zawołała Katherine kiedy weszła do domu.

- No w końcu! Ile można chodzić po sklepach? – odpowiedział Klaus, wychodząc na korytarz. – Ahhh…- zaniemówił widząc ukochaną wraz z wypełnionymi torbami. Było ich z dziesięć.

- No co? Musiałam zaszaleć – powiedziała, zauważając minę Klausa. – Kobiety kosztują… Ops. Ja nie kosztuję, bo hipnotyzuję.

- Masz jeszcze miejsce w szafkach?

- Tak. Przecież zafundowałeś mi jeden pokój, a ja z niego garderobę zrobiłam.

- Już nic nie mówię.

         Kath błyskawicznie zaniosła ciuchy do garderoby i oboje znaleźli się w salonie. Ona usiadła jej na kolana. Przez chwilę patrzyli sobie prosto w oczy. Mieli się już pocałować, lecz przerwał im dzwonek do drzwi. Nie musieli nawet otworzyć, w pokoju znalazł się Elijah.

- Witam i przepraszam, że przeszkadzam.

- Braciszku, co tutaj robisz? – powiedział Klaus wstając z Kath.

- Odwiedzam ciebie i twoją partnerkę.

- Bez powodu? – zapytała podejrzliwie.

- Znacie mnie… No to tak. Szukam Rebeki.

- Jej?

- Tak. Nasza matka kazała jej przybyć do niej.

- Esther – powiedziała pod nosem Kath.

- Ciekawe dlaczego – zastanawiał się.

- Sam tego nie wiem, to ja wam już nie będę przeszkadzał. Żegnam – skłonił się i wyszedł.

- Za dużo rodzinę masz – oznajmiła Pierce siadając ponownie na kolanach ukochanego.

- A ty za mało, a w ogóle są plusy.

- U mnie też. Nie muszę się martwić. Tylko o ciebie.

- O mnie nie musisz, to ja raczej powinienem się martwić o ciebie. U mnie też są plusy. Na przykład informują mnie o wszystkim, mam z kim rozmawiać.

- No tak…

- Nie przejmuj się. Masz mnie – ich twarze się zbliżyły, a wargi zetknęły.

         Był to namiętny pocałunek. Byli zadowoleni, że mają siebie.

- Chodź ze mną.

- Pozwól kochana, że dopiję krew.

- Przygotowałam wszystko. O kieliszki z krwią też zadbałam.

         Klaus uśmiechnął się do Katherine i podążył za nią posłusznie. Spędzili w swojej sypialni sporo czasu, ale wyszli przytomniejsi oraz uśmiechnięci.

- Było cudownie – oznajmił i pocałował ją w policzek. – Dziękuję – szepnął jej do ucha.

- Nie ma za co, ale mam nadzieję, że się zrewanżujesz niedługo.

- Oczywiście – potwierdził.

         Ubrali się w wygodne spodnie i T-shirty.

- Idziemy do Mystic Grilla? – zapytała.

- Jeśli chcesz.

         Wyszli, gdy tylko wypili resztę krwi z kieliszków. Mieszkali oni niedaleko jeziora, więc postanowili iść pieszo, a raczej pobiegnąć wampirzym tempem. Całą drogę rozmawiali o ostatnio spędzonych chwilach. Dobiegli do baru i bez wahania weszli.

         Zauważyli zaludnioną knajpę, a Klaus wyłapał dwa wolne miejsca przy barze. Wziął Katerinę za rękę i wciągnął ją tłum, by przejść do wolnych miejsc. Usiedli i odetchnęli.

- Co podać – zapytał barman.

- Postaw nam… Hmm… Katherine na co masz ochotę?

- Może whisky?

- Dobrze. Postaw nam dwie whisky.

         Barman posłusznie poszedł nalać whisky. Gdyby Klaus go nie zahipnotyzował, sprzeciwiał by się. Wrócił po chwili z zamówieniem.

- Dzięki – powiedziała Kath.

         Po kilku minutach koło Klausa dosiadł się Kol.

- Witaj bracie.

- Kol. Co cię sprowadza do Mystic Falls? Ostatnio, jak dobrze pamiętam byłeś w Nowym Orleanie.

- Pomyślałem, że wpadnę. Może znajdę sobie jakąś kobietę, tak jak ty to zrobiłeś.

- No… mógłbyś – wtrąciła się Pierce.

- Żadna była mi nie mówiła jaki jestem – myślał na głos.

- Bo dotąd wszystkie zjadałeś – zażartowała.

- Nie wszystkie.

- To ile zjadłeś, a ile nie?

- Ile zjadłem nie wiem, ale raczej sporo, a ile nie? Hmm… Chyba dwie albo trzy.

- Aha – zaniemówiła.

- Teraz ty – powiedział Kol patrząc na Katherine.

- Nie jadłam swoich chłopaków.

- A Stefan i Damon.

- Nie zabiłam ich.

- Ja też wielu nie zabiłem, ale zaliczałem je.

- To zabiłam jednego, ale nie piłam jego krwi. Karmiłam się czteroma, a nie karmiłam się pięcioma, wliczając w to Klausa – powiedziała uśmiechnięta.

- Nieźle – stwierdził Klaus.

- Teraz ty kochanie.

- Karmiłem się większością, zabiłem chyba pięć, a nie karmiłem się dziewięcioma.

- Sporo tych kobiet znałeś.

- Ale ciebie kocham najbardziej – dodał.

- Ja też – popatrzeli sobie w oczy.

- Możecie już przestać? Niedobrze mi się robi. Katherine od kiedy taka jesteś?

- Nie znasz mnie tak dobrze jak Klaus.

- Aha… Nie wtrącam się już.

- Idź poszukaj dziewczyny – zakpił Klaus.

- Nie w Mystic Grillu, chociaż… Nie… Jak jakaś sama do mnie podejdzie to nie odmówię.

- Zamów sobie coś – zaproponowała Kath i wzięła łyk whisky.

- Piłem już.

- Krew czy alkohol? – Klausowi dopisywał humor.

- Nie za wesoło ci? Jeśli chcesz wiedzieć piłem dzisiaj już to i to.

- Wesoło? No trochę. Jestem po prostu zadowolony z dzisiejszego dnia – mówiąc to, spojrzał się na Katherine uśmiechnięty.

- Nie chcę wiedzieć, o co chodzi nawet.

- Lepiej dla nas.

- Nie zaprzeczę – dodał Kol odwracając od nich głowę.

         Gdy spojrzał w drugą stronę, poczuł, że ktoś go uderzył w twarz.

- Auć.

- No… Zostawiłeś mnie w Nowym Orleanie! Jak mogłeś?!

- Alice. Ja cię nie zostawiłem – zaprzeczył Kol. – Ty uciekłaś.

- Poszłam do sklepu!

         Klaus, Katherine i inni w barze spojrzeli w stronę Kola i Alice.

- Nic nie mówiłaś.

- Nie mówiłam! Nie mówiłam?! Ale kłamiesz – powiedziała spokojniej. – Nie chcę mieć z tobą już do czynienia! – odwróciła się i wyszła szybkim krokiem z Mystic Grilla.

- Kim ona była dla ciebie? – zapytała Kath.

- Dziewczyną. Co się patrzycie?

         Wszyscy obrócili się już w swoje strony. 

- Naprawdę nie wiedziałeś, że idzie do sklepu?

- Wiedziałem, ale chciałem uciec. Jakbyś wiedział, o czym ona myślała.

- Ja jestem ciekawa.

- Ja także.

- Musicie wiedzieć?

- Oczywiście, jesteś moim bratem.

- A ona nie jest moją siostrą.

- I tak bym jej powiedział – przerwał mu Klaus.

- Niech będzie – westchnął. – Najpierw chciała się ze mną ożenić....

         Przerwał mu śmiech Klausa i Katherine.

- Nie śmiejcie się.

- No, ale przecież to jest śmieszne. Ty i ślub? Haha… Coś jeszcze?

- A później, by chciała mieć dzieci.

- Pierwotny wampir nie może mieć dzieci… Nie mówiłeś jej, kim jesteś?

- Po co?

- Ile ją znasz? A w ogóle kiedy ty wróciłeś do Mystic Falls?

- Znam ją jakiś miesiąc, a wróciłem tydzień temu.

- Uciekający pan młody… - zadrwiła Katerina. 

Zachęcam do komentowania :) Mam nadzieję, że się podoba ;**