ROZDZIAŁ IV

W końcu dodałam :) Sporo musiałam nad tym rozdziałem pomyśleć, ale już jest ;** 

Rozdział IV

- To najpierw może pójdziemy odwiedzić moją matkę.

- Esther? Po co? Przecież ona tu wczoraj była.

- Tak, wiem, ale chcę się dowiedzieć czego chce od Rebeki. Ciekawość mnie zżera.

- Oh… - westchnęła.

- Jeśli chcesz mogę iść sam.

- Nie… już pójdę z Tobą, a w ogóle wiesz gdzie ona może być?

- Jeszcze nie… Ale Elijah pewnie wie.

- A nie możemy się jego spytać, po co jej Rebekah?

- Niech będzie – odparł z wahaniem Klaus.

- Dziękuję – powiedziała całując go w policzek.

         Nic nie odpowiedział, szli bez słowa w stronę byłego domu Klausa. Dom Mikaelsonów.

- Hmm… Tęsknię za tym domem. Może wprowadzimy się tutaj razem? – zaproponował Klaus, kiedy byli już na miejscu. 

- Nie ma mowy – odparł głos zza pleców ukochanych. Gdy Kath się odwróciła nikogo nie zobaczyła.

         Klaus stał i patrzał przed siebie. Pierce odwróciła się z powrotem i ujrzała Rebekę.

- Czemu nie, siostro?

- Bo ja tu teraz mieszkam z Elijah i Kolem. Przynajmniej ja nie życzę sobie waszej obecności.

- Dlaczego nie chcesz mnie? – zapytał Klaus niewzruszony.

- Przypomnę ci, że zasztyletowałeś mnie. To chyba wystarczający powód, nieprawdaż? – wytłumaczyła, po czym lekko się uśmiechnęła.

- Nie – odpowiedział Klaus, niemal równocześnie z Katherine.

         Rebece wyraz twarzy się zmienił na powagę. Spojrzała na brata surowo.

- Jak to nie?

- Przecież później wyciągnąłem sztylet z ciebie, nieprawdaż? – przedrzeźniał ją Niklaus.

- Nie, ponieważ straciłam trochę życia.

- Nie straciłaś, tylko przespałaś, no i cię ominęło – poprawiła Kath.

         Pierwotna zrobiła krok w jej stronę i już miała wziąć ją za gardło, ale powstrzymał ją brat, zasłaniając ukochaną.

- Przesuń się Klaus.

- Bo co?

- Kiedyś było inaczej – stwierdziła Rebekah, nie zwracając na jego pytanie uwagi. – Kiedyś broniłeś tylko rodzinę, a teraz? Odwróciłeś się od nas z jej powodu. Przecież to zwykła suka.

- Uważaj, co mówisz o Katherine. A kiedyś było ogólnie inaczej.

- Pamiętasz Monę? – Klaus pokiwał twierdząco głową. – No, to wtedy jak coś nam powiedziała złego, stawałeś po naszej stronie, a teraz?

- Teraz są inne czasy Rebekah. I teraz właśnie zachowujesz się tak jak wtedy. Wydaję mi się, że jesteś zazdrosna.

- Widać – dodała Kath.

- Nie jestem zazdrosna. Po prostu stwierdzam jak bardzo się zmieniłeś. A może wspomnieć ci Ta… - nie dokończyła, bo Niklaus jej przerwał.

- Nie przyszedłem tutaj po to, żeby się z tobą kłócić – powiedział to, kładąc jej na ramię dłoń. Zrzuciła ją sztywno.

         Patrzyli sobie przez chwilę oczy, aż się odezwała:

- Czego chcecie?

- Byłaś już u Esther? – zapytał Klaus.

- No… A co?

- Co chciała?

- Musisz wiedzieć?

- Niech się zastanowię… Tak.

- Pod jednym względem na pewno się nie zmieniłeś. Cały czas jesteś taki ciekawski.

         Pierwotny uśmiechnął się do niej szeroko.

- Widzisz siostro. To może nas zaprosisz do domu?

- Zapra… Heh… przecież wy nie potrzebujecie zaproszenia.

         Katherine wraz z ukochanym zaśmiali się krótko.

- Za bardzo chcesz być człowiekiem – oznajmiła Kath ruszając w stronę drzwi.

         Rebekah podłożyła jej nogę. Pierce jednak się nie przewróciła, choć niewiele brakowało.

- Suka – powiedziała pod nosem brunetka.

- Mów o sobie – odparła Rebekah, po czym weszła do domu.

         Weszli do salonu i się rozsiedli. Rebekah usiadła na fotelu, a Kath i Klaus na kanapie. Zastali tam także Kola i Elijah. Popijali oni whisky, siedząc na drugiej kanapie.

- Brat z dziewczyną nas odwiedzili – odezwał się pierwszy Kol.

- Właśnie widzę – dodał Elijah. – Co was tu sprowadza?

- Chciałem porozmawiać z Rebeką.

Elijah podniósł się i wyszedł z salonu niezauważalnie

- Możemy, ale pod warunkiem, że porozmawiamy sam na sam.

- Ale…

- Klaus idź, poczekam – odezwała się Katherine.

- Dobrze.

         Klaus i Rebekah wyszli z salonu i ogólnie z domu.

- Chodźmy się przejść. Nie chcę, żeby Kol podsłuchał – powiedziała szeptem.

- Oki.

         Wędrowali kilka minut. Rebekah przystanęła w parku przy ławce, na której siedzieli dwóch chłopców. Skierowała na nich wzrok.

- Idźcie się pobawić – powiedziała, a raczej ich zahipnotyzowała.

         Chłopcy posłusznie przytaknęli i poszli się pobawić.

- No to tu możemy porozmawiać spokojnie – stwierdziła Rebekah.

- No to powiedz mi, dlaczego nasza matka chciała się z tobą spotkać.

         W tym samym czasie, w domu Mikaelsonów, Katherine siedziała, właśnie zakładając nogę na nogę.

- Może szklaneczkę whisky? –zaproponował jej Kol.

- Chętnie – odparła lekko uśmiechnięta, biorąc porządny wdech.

- Dzięki – powiedziała, gdy Kol podał jej szklankę.

- Nie ma sprawy, w końcu jesteś gościem.

- Gościem? Według twojej siostry jestem zwykłą suką.

         Pierwotny zachichotał.

- Z czego się śmiejesz? – zapytała zdziwiona.

- Z was obu, a szczególnie z Rebeki.

- Niby dlaczego?

- Bo cały czas się przezywacie… tak jakbyście… nie ważne.

- No powiedz.

- Tak jakbyście były siostrami. W końcu rodzeństwo sobie podobnie dokucza.

- Ja jej nie dokuczam. To ona zaczyna.

- Wiem… Jest po prostu zazdrosna.

- Ale o co?

- Kiedyś Niklaus troszczył się o Rebekę. Znaczy wstawał w jej obronie i inne.

- W jej obronie? Przecież ona umie sobie bez niego poradzić.

- No tak, ale lubi jak ma wsparcie. Może niedługo przestanie taka być…

- Miejmy nadzieję – powiedziała, a następnie pociągnęła łyka ze szklanki. – Już myślałam, że jest z werbeną.

- Nie… Nie mamy werbeny.

- Klaus, tęskni za domem, chciałby, żebym z nim się wprowadziła, ale ja nie wiem…  

- Dlaczego?

- Bo nie wiem czy mnie chcecie tutaj. Na przykład Rebekah mnie już tu nie chce, ale Klausa o dziwo też nie.

- Dlaczego? – Kol wytrzeszczył oczy.

- Bo ją zasztyletował i przez to może coś straciła.

- Szkoda, że nie podsłuchiwałem.

         Kath zachichotała.

- No co?

- Ja myślałam, że tylko ja lubię podsłuchiwać.

- To chyba się pomyliłaś. Zaraz wracam, pójdę po Elijah, zobaczymy co on myśli na temat przeprowadzki – mówił to wstając z fotela.

- Poczekam.

- Długo nie będziesz musiała.

         Kol wyszedł z pomieszczenia.

- Matka chciała się ze mną spotkać, bo chciała… - przerwała siadając na ławce.

- Co chciała? – zapytał robiąc to samo, co jego siostra.

- Ona chce sprowadzić ojca.

- Co?! – krzyknął wściekły.

- Słyszałeś…

- Cholera! Co jej powiedziałaś?

- Stwierdziłam, że nie może tego zrobić bez naszej zgody. A ona powiedziała, że moja zgoda by wystarczyła. Chociaż myślała też o Kolu, Elijah i o tobie. Finna, by spytała, ale w końcu on nie żyje, co nie? – westchnęła.

Mam nadzieję, że się podoba :) Jak zawsze czekam na wasze opinie, wyrażane w komentarzach ;**